Seyircilerin Sesini Yükseltmemesinin Nedenleri

Zorbalığa tanık olmak çoğu genç için rahatsız edici bir deneyimdir. Aslında okulda zorbalık gören birçok çocuk genellikle korkmuş, endişeli ve çaresiz hisseder. Tutarlı okul zorbalığı sadece okul iklimini ve öğrenmeyi etkilemekle kalmaz, aynı zamanda bireyin sağlığı ve refahı üzerinde de etkisi olabilir. Örneğin, bazı araştırmalar, zorbalığın, buna tanık olan çocuklar üzerinde, zorbalık mağduru çocuklar kadar etkili olabileceğini öne sürüyor.

Yine de, birkaç çocuk zorbalığı rapor ediyor. Sadece zorbalığa karşı durmakta başarısız olmakla kalmazlar, aynı zamanda gördüklerini bir yetişkine asla bildirmezler. Çocukların çoğu ne yapacağını bilemezken, sessizliklerine katkıda bulunan çeşitli başka nedenler de var. İşte seyircilerin sessiz kalmasının en önemli yedi nedeni.

Seyirciler Neden Zorbalığa Karşı Genellikle Hiçbir Şey Söylemezler?

Zorbanın misilleme yapacağından korkun. Korku, belki de çocukların sessiz kalmasının bir numaralı nedenidir. Birine söylerlerse, bir sonraki zorbanın onları hedef alacağından korkarlar. Bu inanç, özellikle daha önce zorbalık kurbanı olmuş görgü tanıkları için geçerlidir. Genellikle zorbalık durumlarına bakarlar ve hedef alınmadıkları için şükrederler.

Sessiz kalma baskısını deneyimleyin. Çoğu zaman, zorbalıktan bir grup veya bir grup ortalama kız sorumludur. Sonuç olarak, seyirciler genellikle grup tarafından kabul edilmek isteyen veya grubun bir parçası olan çocuklardır. Bu yüzden mağdur için ayağa kalkmak yerine çevre baskısına yenik düşerek bu konuda sessiz kalırlar.

Belirsizlikle mücadele edin. Çoğu zaman, seyirciler bir zorbalık olayı görür ve bunun yanlış olduğunu bilirler, ancak ne yapacakları konusunda hiçbir fikirleri yoktur. Bu nedenle, ebeveynler, koçlar ve öğretmenlerin, seyircilerin harekete geçmesini sağlamak için adımlar atması son derece önemlidir. Çoğu zaman, zorbalık diğer insanların önünde gerçekleşir. Seyircilere zorbalığa tanık olduklarında ne yapmaları gerektiği konusunda talimat verilirse, müdahale etme ve birine yardım etme olasılıkları daha yüksek olacaktır.

Muhbir olarak anılmaktan endişe et. Okulda veya sporda zorbalık söz konusu olduğunda, özellikle 11 ila 14 yaş arasındaki çocuklar arasında, gizlilik konusunda genellikle konuşulmayan bir kural vardır. kafalar ve onu unutmaya çalışın. Bu zihniyetle başa çıkabilmek için öğretmenlerin, koçların ve ebeveynlerin çocukları bir şeyi bildirmekle gevezelik etmek arasındaki fark konusunda eğitmeleri gerekir. Mağdur olan biri için ayağa kalkmak cesur bir davranış olarak lanse edilmelidir.

Yetişkinlerin zaten hiçbir şey yapmayacağını varsayın. Ne yazık ki, birçok çocuk zorbalığı bildirmiştir, ancak bunu bildirdikleri yetişkinin bunu görmezden geldiğini veya harekete geçmediğini fark etmiştir. Zorbalığı önleme konusundaki tüm ilerlemelere rağmen, hala bir zorbalık durumuyla uğraşmaktansa görmezden gelmeyi tercih eden birçok yetişkin var. Ek olarak, çocukları durumları kendi başlarına yönlendirmeye teşvik eden bazı okullar var. Bu, çocukların zorbalık konusunda kayıtsız hissetmelerine neden olur. “Hiçbir işe yaramayacak” tavrıyla baş başa bırakılıyorlar. Bu nedenle okulların, öğretmenlerin ve koçların harekete geçmesini gerektiren zorbalığı önleme politikalarına ihtiyacı vardır.

Bu onların işi değil. Birçok çocuğa kendilerini içermeyen durumlardan uzak durmaları öğretilmiştir. Bu, normal çatışmalar için sağlam bir tavsiye olsa da, zorbalık durumları için iyi bir tavsiye değildir. Zorbalık meydana geldiğinde, bir güç dengesizliği vardır ve kurbanın başkalarından yardım ve desteğe ihtiyacı vardır. Bir zorbalık durumuyla kendi başlarına baş edemezler. Bu nedenle, ebeveynlerin, öğretmenlerin ve koçların çocuklara, biri zorbalığa maruz kalıyorsa, bunu bir yetişkine bildirme sorumlulukları olduğunu bildirmeleri önemlidir.

Kurbanın bunu hak ettiğine inan. Bazen çocuklar zorbalığa tanık olduklarında kurbanlar hakkında yargıda bulunurlar. Örneğin, mağdurun “sinir bozucu” veya “kibirli” davranarak zorbalığı teşvik ettiğini hissedebilirler. Ancak çocukların, herkesin saygıyla muamele görmeyi hak ettiğini öğrenmeleri gerekir. Ve hiç kimse zorbalığa uğramayı hak etmez. Bu zihniyet değişene kadar, başkaları zorbalığa uğradığında çocuklar sessiz kalmaya devam edecek.