Normal Üstün Yetenekli Davranışı Patoloji Etmek

Bu kavramı oğlum küçükken öğrendim ve öğretmenler bana sürekli dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu (DEHB) olduğunu söyleyip duruyordu. Birisi bana muhtemelen DEHB’si olduğunu söylediğinde, yaklaşık 6 yaşında ve birinci sınıftaydı. Kendi kendini yetiştirmiş bir okuyucuydu ve birinci sınıftayken 8 yaş ve üzeri çocuklara yönelik kitapları okuyan akıcı bir okuyucuydu.

Evde olduğu gibi okulda da bilimle ilgili kitapları umutsuzca okumak istedi ama öğretmen buna izin vermedi. Diğer kitapları açmasına izin verilmeden önce, önce gerekli materyali okuması ve ardından anlama testlerini geçmesi konusunda ısrar etti. Bu onun için işkence gibiydi ve evde kendisini kara deliklerle ilgili kitapların beklediğini öğrendiğinde arka bahçede tavşanlarla ilgili kitaplar arasında kıpırdamadan oturmak çok zordu.

Daha sonra oğlum 8 yaşındayken bir psikoloğa test yaptırdım. Onunla test sonuçlarını tartışmak için geri döndüğümde, üstün zekalı çocuklar ve DEHB hakkında çok ilginç bir tartışma yaptık. Normal çocukluk davranışlarını patolojikleştirmeye başladığımız fikrini bana ilk o tanıtan oydu. Bu 1998’deydi. O zamandan bu yana normal davranışları patolojikleştirmenin daha fazla yolunu bularak çok yol kat ettik.

Davranışı Patolojikleştirmek Ne Demektir?

Patoloji, hastalıkları inceleyen bilimdir. Aynı zamanda normdan sapma, “anormal” bir şey. Bir davranışı patolojikleştirmek, tamamen normal bir davranışı bir sorun, müdahale, tedavi veya ilaç gerektiren bir davranış olarak etiketlemektir. Ne yazık ki, toplumumuzda pek çok kişinin çocuklar için tamamen normal olan davranışlara yaptığı şey budur.

Örneğin, küçük çocukların sınıfta oturmaları istendiğinde huzursuz olmaları ve kıpırdamaları oldukça normaldir. Bugün, sınıfta kıpırdanan herhangi bir küçük çocuğun hemen DEHB olduğundan şüpheleniliyor. Bazı çocukların DEHB’si olsa da, kıpırdayan veya oturmayan her çocukta DEHB yoktur.

Aynı şekilde her huysuz çocuğun bipolar bozukluğa sahip olduğuna inanılır. Yine, bazı çocuklar buna sahip olsa da, her huysuz çocukta yoktur. Normal davranışın bu tür patolojikleştirilmesi, üstün zekalı çocuklarda üstün zekalı olmayan çocuklara göre daha yaygındır.

Normal Üstün Yetenekli Davranış Nedir?

Genel olarak normal davranışı tanımlamak yeterince zordur; Normal üstün zekalı davranışını tanımlamak daha da zor olabilir çünkü üstün zekalı çocukların pek çok davranışı şu veya bu bozukluğun semptomlarıyla eşleşebilir.

Sınıfta tartışmasız üstün zekalı bir çocuk, çoğu zaman dışa vurur ve bu dışa vurma fiziksel olabilir. Çocuk kıpır kıpır ve yaygara yapabilir. Odaklanmakta ve dikkat etmekte zorlanacaklar gibi görünüyor. hayal kurabilirler. Bununla birlikte, çocuğa uygun bir meydan okuma verildiğinde, davranışlar bazen bir gecede kaybolur.

Üstün zekalı çocukların diğer normal fakat yanlış anlaşılan davranışları duygularını içerir. Dabrowski’nin tabiriyle üstün yetenekli çocuklar duygusal olarak yoğun, duygusal olarak aşırı duyarlı veya aşırı heyecanlı olabilirler. Bu, üzgün olduklarında çok üzgün oldukları ve mutlu olduklarında çok mutlu oldukları anlamına gelir. Bu, insanları bu tür çocukların bipolar olduğuna inandırıyor. Değiller. Sadece yoğunlar – her şeyi derinden hissediyorlar.

Birçok üstün yetenekli çocukta ortak olan aşırı uyarılabilirliklerden bir diğeri de duyusal aşırı duyarlılıktır. Bu aşırı uyarılabilirliğe sahip çocuklar, yüksek seslerden veya çoraplarındaki dikişlerden veya bazı yiyeceklerin dokusundan rahatsız olabilir.

Bu tür duyusal girdilere güçlü tepki gösterebildikleri için, sıklıkla duyusal işlem bozukluğu (SPD) olarak yanlış teşhis edilirler. Bu ifade, üstün yetenekli çocukları şehvetli aşırı duyarlılığa sahip olarak tanımlıyor gibi görünüyor: “SPD’li bir kişi duyulara aşırı tepki verebilir ve giysi, fiziksel temas, ışık, ses, yiyecek veya diğer duyusal girdileri dayanılmaz bulabilir.”

Birçok üstün zekalı çocuk aynı zamanda mükemmeliyetçidir. Her şeyi sadece kendileri mükemmel yapmak istemezler, başkalarının da mükemmel olmasını bekleyebilirler. Bu nedenle, hata yapan bir öğretmeni düzeltebilirler. Amaçları bir öğretmene meydan okumak değil, bilgiyi düzeltmektir. Bu, bazı insanların böyle bir çocuğun karşıt olma-karşı gelme bozukluğuna (ODD) sahip olduğunu iddia etmesini engellemez.

Ya da üstün zekalı bir çocuğun mükemmeliyetçiliği, her şeyi mükemmel bir düzen içinde istemesine neden olabilir: her şey şekil, renk veya boyuta göre düzenlenmiş. Bu davranış, bazı kişilerin çocuğun obsesif-kompulsif bozukluğu (OKB) olduğuna inanmasına neden olabilir.

Teşhis Neden Önemlidir?

Bazı insanlar bana teşhisin önemli olmadığını söylediler, çünkü bir çocuğun “sorunlu” davranış için tedavi göreceğine inanıyorlar. Aslında, bazı ebeveynler bu psikolojik tanıları ararlar çünkü bir çocuğu olduğunda, Bireysel Eğitim Planına (IEP) hak kazanır.

Bir IEP’nin çocuğun bireysel ihtiyaçlarını karşılayacak şekilde tasarlanması gerektiğinden, teşhis edilen “engelli” için yapılan düzenlemelere ek olarak daha zorlu çalışma ihtiyacı da dahil edilecektir.

Bu yaklaşımın birçok kusuru vardır. Birincisi, tedavi genellikle etkisizdir. Her şeyden önce, üstün yetenekli çocukların, tıpkı herhangi bir özel gereksinimli çocuğun yaptığı gibi, yeteneklerine göre özel olarak tasarlanmış özel konaklama yerlerine ihtiyaçları vardır. Bir çocuğun sahip olmadığı bir duruma uyum sağlamak için tasarlanmış hiçbir tedavi, onun üstün yetenekli olmasına dayalı ihtiyaçları göz ardı edilerek etkili olamaz.

Diğer bir kusur, bazı teşhislerin ilaç içeren bir tedavi ile gelmesidir. Bu, Ritalin’in sıklıkla reçete edildiği DEHB için geçerlidir. Ritalin, 2. sınıf bir uyuşturucudur, yani tıpkı kokain gibi bir narkotiktir. Risksiz değildir, öyleyse neden bu ilacı bir çocuğa sahip olmadığı bir durumu tedavi etmesi için veresiniz?

Bu yaklaşımın son bir hatası, çocuğa tamamen normal olan davranışın normal olmadığını söylemesidir. Mavi gözlü bir çocuğa davranmak gibi. Çocuğun kendini anlamasına yardımcı olmaktan ziyade, çocuğa kendisinde bir sorun olduğunu söyler. Bir çocuk gerçekten bu koşullardan birine sahipse, kesinlikle onun yardım aldığını görmek isteriz.

Bu teşhis konulduktan sonra, ondan kurtulmak çok zordur. Bu da üstün yetenekli bir çocuğun sahip olduğu üstün yeteneklilikle ilgili gerçek sorunlarla başa çıkmayı zorlaştırır. Hepimiz her çocuk için en iyisini istemeliyiz ve buna tüm üstün yetenekli çocuklar da dahildir.